انتخابات و تمرین کنش صنفی و سیاسی معلمان
انتخابات يكي از مدرن‌ترين و بهترين فرصت‌ها براي كنشگري سياسي و اجتماعي است. اين عرصه به ويژه در كشورهايي كه كمتر امكان و فرصت كنشگري داده مي‌شود مي‌تواند فصلي باشد براي كاشتن بذرهاي مدني و گام برداشتن در مسير توسعه سياسي و اجتماعي كه از ضرورت‌هاي بنيادي توسعه همه‌جانبه و متوازن است.
معلمان به عنوان قشري كه انتظار مي‌رود به جهت جايگاه فرهنگي و اجتماعي، بالغ‌تر از ساير اقشار باشند و در كنار اساتيد و دانشگاهيان نقش موثرتري در تحولات سياسي و اجتماعي داشته باشند، از اين فرصت «انتخاب شدن» و «انتخاب كردن» بايد استفاده حداكثري را ببرند و همچون يك موقعيت آموزشي و تربيتي و بسان يك مدرسه فضاي انتخاباتي كشور را به فرصتي براي آموزش ديدن و آموزش دادن تبديل كنند.
مهم‌ترين شاخص در اين فرصت كه مي‌تواند نگرش‌ها، بينش‌ها و منش و كنش‌ها را در مسير بلوغ اجتماعي و سياسي تغيير دهد خود موضوع «انتخاب» است، چرا كه براي تربيت اجتماعي و سياسي باور به اين اصل كه «انسان موجودي آزاد است و حيات او در گرو فلسفه انتخاب است»، سرآغاز ورود به فلسفه و سبك زندگي متكي بر خواست و اراده آزاد خواهد بود.
سبك و فلسفه‌اي كه رشد و تكامل فرديت ما را ممكن مي‌سازد و در فرآيند اجتماعي شدن اين توانمندي‌ها را در خدمت منافع جمعي قرار خواهد داد يعني تكامل اجتماعي مبتني بر فرديت‌هاي رشد يافته و متكامل.
معلمان هم خود به عنوان يك شهروند در فضاي عمومي مي‌توانند نقش‌آفريني مدني‌تر داشته باشند و از عوام‌زدگي و توده‌گرايي جلوگيري كنند و هم با آموزش و تربيت دانش‌آموزان آنها را در اين مسير ياري رسانند.
البته ترديدي وجود ندارد كه كنشگري مدني به بهانه انتخابات در پيوند با نهادهاي مدني و تشكل‌ها و احزاب معنادار خواهد بود چرا كه در غير اين صورت باز هم هر نقش و حضوري توده‌اي خواهد بود و ارزش مدني و تاثير ماندگار نخواهد داشت.
مهم نيست با چه جريان و احزابي و در قالب چه تشكل و حزبي، مهم اين است كه معلمان درگام نخست در بستر مدني و در قالب تشكل‌ها و احزاب نقش خود را ايفا كنند و مرحله بعدي است كه انتظار مي‌رود اين صنف تحصيلكرده و فرهنگي مسيري همسو با توسعه و پيشرفت را انتخاب كنند.
هر چند در حال حاضر فضاي غالب جامعه معلمي متمايل به جريان اصلاح‌طلبي است و آنها خواست‌ها و مطالبات خود را در اين بستر و مسير بيشتر قابل تحقق مي‌دانند اما آنچه تاسف‌برانگيز است نااميدي حاكم در بخشي از جامعه معلمان است كه نقش خود را بي‌تاثير تلقي مي‌كنند، در حالي كه به خوبي با كمي تامل درخواهند يافت كه بسياري از اطرافيان آنها چشم به نظرات آنها دوخته‌اند و در واقع عدم استفاده از اين ظرفيت موثر كم لطفي در حق كساني است كه معلمان را به عنوان گروه مرجع قبول دارند.
اميد مي‌رود با حضور مدني معلمان به ويژه تشكل‌هاي معلمي فرصت انتخابات، موجبات نقش‌آفريني كنشگران را براي گام برداشتن در مسير آموزش و پرورش كارآمدتر فراهم سازد.
محمد داوری فعال صنفي و مدني – كارشناس ارشد مديريت آموزش