طرحی با عنوان صیانت!

خلق و پيشرفت هر رسانه، صورت‌بندي‌هاي جديد فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي را خلق مي‌كند و از سويي وضعيت فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي هم الزام خلق رسانه جديد را سبب مي‌شود يعني پيدايش و توسعه انواع رسانه‌ها در ارتباط مستقيم و تنگاتنگي با وضعيت فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي جامعه قرار دارد و هر يك علت و معلول ديگري است. طرح صيانت از حقوق كاربران در فضاي مجازي كه بيشتر طرحي براي صيانت از حقوق طراحانش به نظر مي‌رسد، به‌رغم مخالفت‌ها و اعتراض‌ها حتي از سوي مقامات كشوري، در حالي به مجلس راه يافت كه گويا اصل ساماندهي به مسدودسازي معنا شده و اين سوال را مطرح كرد كه واقعا اين چه طرحي است كه بر اجراي آن تا اين اندازه اصرار مي‌شود و چرا دقيقا در شرايط بحراني كشور و درگير شدن با مساله خوزستان، اين طرح بعد از چند ماه كنار گذاشته شدن، به يك‌باره و با چراغي خاموش، به راحتي به كميسيون فرهنگي رسيد و به راحتي آراي موافق را كسب كرده و همزمان آراي كاربران مخالف را نيز ناديده گرفت! با شرايط فعلي كه فضاهاي مجازي و اينترنت و كاركردشان به بخش جدايي‌ناپذير كاربران تبديل شده كه گهگاه نقشي حياتي را در زندگي عده‌اي بازي مي‌كند با وضع قوانين دست و پا گير نمي‌توان به راه‌حل مناسب رسيد و در ازاي آن بايد منتظر تغييرات بزرگ اجتماعي بود. شرايط اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي حاكم بر كشور و در پهنه وسيع‌تر جهان، رسانه‌ها و راه‌هاي ارتباطي را خلق كرده و خود از شرايط حاكم تاثير مي‌پذيرد، اينكه گفته شود به‌رغم اين تغييرات دروني حاصل شده بايد ابزار بيروني حذف شود مثل اين مي‌ماند كه هر دو پاي يك نفر را قطع كرده و به او گفته شود بدون ابزار راه برو! بيشتر چيزي شبيه شوخي است.

طرح به صورت نامعلومي پيش رفت و اين نامعلوم بودن در حدي بود كه ابوالحسن فيروزآبادي، رييس فضاي مجازي كشور گفت: «دست مانيست» و معلوم نيست پس چه كسي يا چه مسوولي پاي اين كار ايستاده و اجراي آن را مي‌پذيرد؟ شايد يك نكته در ميان چندين نكته از ايرادات وارد، اين باشد كه اين طرح براي كاربران است همان‌گونه كه در تعريفش آمده است، به اين معنا كه عدم رضايت كاربران يعني طرح بايد ملغي شود نه اينكه به‌رغم مخالفت‌ها، پافشاري براي ادامه راه بيشتر شود! طرحي كه با تكرار كلمه «مجوز» نوشته شده است، پيام مثبتي را انتقال نمي‌دهد و گويا صيانتي از نوع اجبار را بر كاربران تحميل مي‌كند.