ازاین سکوت بیزارم
یوسف اصغری
عضو شورای مرکزی سازمان معلمان ایران
بله….ماهمه خاموشیم!
جماعتی هستیم که به قبله ی گوشی هامان نماز فرادای وحشت می خوانیم!
بغض می کنیم،همدردی می کنیم،تظاهرات می کنیم ،می کشیم،می میریم،بیانیه صادرمیکنم،امضاء می زنیم کتک میخوریم…
آدرنالین فوران می کند ازگوشهایمان اما درپایان روز تنها تغیبری که رخ داده فرو رفتگی مبل یاتخت است که آن هم چنددقیقه بعد ازآنکه شر مان را ازسرش کم کنیم برمی گردد سرجای اولش.
ازاین سکوت بیزارم!
ازخودم،ازمشارکت های مجازی،واکنش های مجازی،متهم کردنها ومتهم شدنها،وقت تلف کردنهای مجازی!
دنبال یک تغییر واقعی و درجهان حقیقی می گردم،من «زاده اضطراب جهان» فرزندانقلاب۵۷،ازهمه آنچه می بینم ودیده ام خسته ام!
عمیق ترین حسرت امروزم درس های مهمی ست که درکودکی نیاموختیم.اگر قرارباشد ازمن برای کودکان وصیت یا اندرزی به جابماند،یارسالتی برای خود درقبال نسل های بعدحس کنم تمامی دریک عبارت خلاصه میشود:((تمرین همبستگی
درک ضرورت یکصدا شدن در وقت حادثه! کنارگذاشتن نیت ها،فهم ارزش یکبارچگی،و باور داشتن به نیروی جمع و احتراز ازچنددستگی درشرایط اضطرار!))
تمرین همقدم شدن وتلاش برای ماندن دریک خط،طی مدتی مشخص، پیش نیاز تمامی تحولاتی است که باحضور مردم و درسطح کلان رخ می دهند،بزرگترین آفت جنبش های مدنی جامعه ی ما به جز فقدان رهبری،نهادینه شدن فردگرایی،بی اعتمادی گسترده،و چنددستگی وحشتناکی است که رسیدن به هرنتیجه ای را دشوار وحتی ناممکن می کند.
#اختصاصی سخن معلم